Ο Μπακασέτας άκουγε βρισιές από παιδιά, εμείς δεν ακούγαμε εκείνον!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Τάσος Μπακασέτας, κάποτε, όχι πολύ παλιά, θα μπορούσε να είναι ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά. Μπορεί όχι στις εξέδρες του γηπέδου της Λιβαδειάς, αλλά του "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης". Ή του γηπέδου της Κορίνθου, αφού κατάγεται από τη Νεμέα Κορινθίας. Ανάμεσα στα παιδιά, που όπως ο ίδιος έγραψε μετά το τέλος του αγώνα της ΑΕΚ με τον Λεβαδειακό, έβριζαν για 90 λεπτά.

Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι. Ο καθένας μας μπορεί να ήταν στο παρελθόν του ή και στο παρόν του. Ο Μπακασέτας δεν ήταν, γιατί ήξερε να κλωτσάει καλά την μπάλα. Αρα ήταν μέσα στο γήπεδο από μικρός, δεν χρειαζόταν να κάθεται στην εξέδρα. Κάποιοι άλλοι ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Γιατί δεν ήξεραν να κλωτσάνε την μπάλα και άρα δεν τους ενδιέφερε το ποδόσφαιρο. Και άρα δεν πήγαιναν στο γήπεδο.

Πάντως, αν κάποια παιδιά γλίτωσαν από μια τέτοια διαδικασία, δεν βρέθηκαν ποτέ δηλαδή ανάμεσα σε εκείνα της Λιβαδειάς και της κάθε Λιβαδειάς, δεν συνέβη γιατί τα προστάτεψε το ποδόσφαιρο. Ούτε αυτό το έκανε, ούτε η κοινωνία, ούτε κανείς από όλους εμάς. Κανονικά, ο Τάσος Μπακασέτας αυτό που κάνει, προφανώς, είναι να ζητάει το λόγο από όλους εμάς για αυτό που είτε δημιουργήσαμε είτε αφήσαμε να δημιουργηθεί γύρω μας.

Πώς; Γιατί το παιδί που έβριζε από την εξέδρα, μάς άκουσε να κάνουμε το ίδιο την πρώτη φορά που το πήραμε μαζί μας στο γήπεδο. Ή το άκουσε από τον διπλανό μας, χωρίς εμείς να αντιδράσουμε. Ή το άκουσε από τον παραδιπλανό, χωρίς να αντιδράσει ο διπλανός. Ακουσε εμάς, με το δικό μας στόμα ή κάποιου άλλου, όταν ακόμη δεν ήξερε τι σήμαιναν όλα αυτά που άκουγε.

Το άκουσε στο σπίτι. Στο αυτοκίνητο. Στο σχολείο. Τελικά στην καθημερινότητά του. Κι επίσης, σε όλη αυτή τη διαδρομή του μέχρι να πάει στη Λιβαδειά ή σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο της Ελλάδας, οποιασδήποτε κατηγορίας, οποιασδήποτε πολής, είδε και πολλά άλλα. Είδε να το κάνουν προπονητές, χωρίς στο κάτω - κάτω να παθαίνουν και κάτι. Ποδοσφαιριστές, που επίσης δεν τιμωρήθηκαν. Ή αν τιμωρήθηκαν, εμείς οι μεγάλοι τσακωνόμασταν για το αν θα προλάβουν να παίξουν στο ντέρμπι ή όχι.

Ακουσε παράγοντες, ακόμη και πριν λίγες ημέρες, μέσα από τα αποδυτήρια. Είδε μέσα στον αγωνιστικό χώρο να πέφτει ό,τι μπορούσε να φανταστεί ο υπό διαμόρφωση νους του. Η δική του βρισιά, λοιπόν, θα πειράξει; Και ξέρετε ποιο είναι το απίθανο; Οτι τελικά δεν πείραξε. Εκτός ίσως από τον Μπακασέτα, που το "έκανε θέμα".

Σε εισαγωγικά. Γιατί μια τέτοια δήλωση δεν είναι δα για να την ξεχωρίσουμε από όσα είπε ο σκόρερ Λιβάγια. Ή ο κάθε σκόρερ. Ή από τις ανακοινώσεις για τη διαιτησία στη Λαμία. Ή οποιοσδήποτε άλλο είπε ό,τι είπε μετά την 13η αγωνιστική. Ετσι δεν είναι; Γιατί πότε το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με τις γενιές οπαδών που "μεγαλώνει"; Ποτέ δεν νοιάστηκε. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε όχι για το πόσο κόσμο πλέον φέρνει στο γήπεδο, αλλά και τι είδους κόσμο. Το δεύτερο είναι πολύ κρίσιμο για να αλλάξει και το πρώτο.

Δεν ασχολήθηκε με τον οπαδό, λοιπόν. Ας ασχοληθεί τουλάχιστον με τους ποδοσφαιριστές του. Με την αγωνία ενός από τους νεαρούς του (υπάρχουν κι άλλοι σε αυτή τη νέα γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών), που δεν μπορεί να δεχτεί να ακούει παιδιά να συμπεριφέρονται σε αυτό που αφενός αγαπάει και αφετέρου είναι η δουλειά του με αυτόν τον τρόπο. Για την ακρίβεια, να του συμπεριφέρονται έτσι από παιδιά. Από την πρώτη τους ημέρα στο γήπεδο, πιθανότατα και μέχρι την τελευταία τους.

Ή τελοσπάντων ακόμη και αν κάποια στιγμή αλλάξουν, γίνουν κανονικοί φίλαθλοι, αφενός δεν θα συμβεί γιατί το (ελληνικό) ποδόσφαιρο θα έχει βοηθήσει στο ελάχιστο σε αυτό. Και αφετέρου, αν αλλάξουν, το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι τελικά θα φύγουν και από το γήπεδο.